چه زمانی بچه ها را تنها بگذاریم - مجله سفر به کانادا

به گزارش خبرنگاران به نقل از ایسنا، زهرا لطیفیان در گفت وگو با ایسنا اظهار کرد: حتی اگر والدین احساس نمایند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد، توصیه می گردد تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید.

وی با اشاره به این که برای بسیاری از خانواده ها اتفاق می افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند، اعلام کرد: تنها گذاشتن کودک در خانه راه حلی است که معمولاً توصیه نمی گردد، بنابراین آن را تنها به عنوان آخرین گزینه ببینید.

لطیفیان ادامه داد: اگر فرزندتان در زمان های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن موقع ها از قبل برنامه ریزی داشته باشید، او را به کلاس هایی که علاقه دارد بفرستید، اجازه بدهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود، این برنامه ها به فرزند شما یاری می نماید از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم راحت تر خواهد بود.

این روانشناس با بیان این که یکی از مهم ترین سوال ها در این زمینه این است که از چه سنی می توان کودک را در خانه تنها گذاشت، اعلام کرد: بعضی کارشناسان بالاتر از 8 سال و بسیاری بالاتر از 10 تا 12 سال را سن آغاز تنها گذاشتن کودک در خانه می دانند، بنابراین اگر فرزند شما کم تر از 8 تا 10 سال دارد، به هیچ عنوان به تنها گذاشتن او در خانه فکر هم نکنید.

وی با اشاره به این که یکی از مسائل مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه احتمال روی دادن اتفاقاتی است که به کودک آسیب جسمانی می زند، اضافه نمود: بچه ها در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطرآفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می فرایند، علاوه براین آن ها به اندازه بزرگسالان، راه حل برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می بینند و حتی در بعضی موارد، جان خود را از دست می دهند.

لطیفیان با اشاره به این که بعضی والدین فکر می نمایند که اگر در خانه را روی کودک خود قفل نمایند و بفرایند، همه چیز رو به راه خواهد بود، اعلام کرد: البته این کار می تواند جلوی بعضی از اتفاقات ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و آسیب های ناشی از آن را بگیرد، اما از طرف دیگر، اگر برای کودک اتفاقی بیفتد، خانه آتش بگیرد یا دچار جراحت گردد، نه راه فراری دارد و نه می تواند از افراد دیگر مثلا همسایه یاری بگیرد.

این روانشناس یا اشاره به ای که از دیگر مسائلی که تنها گذاشتن کودک در خانه ایجاد می نماید آسیب های روانی است، اضافه نمود: کودکی که از تنهایی می ترسد با تنها ماندن در خانه تجربه های تلخی خواهد داشت که به او آسیب می رساند، کودکی که بعداز مدرسه به خانه ای می آید که در آن هیچ کس نیست دچار احساس تنهایی و مورد بی توجهی قرار گرفته، چون همه بچه ها دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی گردند اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف نموده و در خصوص احساس خود صحبت نمایند و مسائل خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه حلی برای آن ها پیدا نمایند.

وی با اشاره به این که مفهوم اضطراب جدایی در بعضی موارد در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می گردد، گفت: گاهی والدینی که فرزند وابسته ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آن ها حتی برای زمانی کوتاه می ترسد، تصمیم می گیرند برای این که به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد، او را به تنها ماندن عادت بدهند: دو بار که تنها بمونه دیگه نمی ترسه، بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است چنین تصمیمی می تواند به شدت به او آسیب بزند و شرایط را بدتر کند.

لطیفیان با اشاره به این که از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت زمانی است که کودک در خانه تنها می ماند، اعلام کرد: بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد، بسیاری یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، بسته به آمادگی ها و توانایی های کودک و سایر شرایط، ذکر نموده اند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.

این روانشناس اعلام کرد: کودکی می تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به نفس کافی برخوردار بوده، زیاد نترسد و از بیان خواسته خود خجالت نکشد، بتواند احساس خود را با والدینش در میان بگذارد و آن قدر با والدین خود رابطه خوب و صمیمانه ای داشته باشد که در صورتی که هر مسئله ای به وجود آمد یا هر نگرانی داشت قبل از هرچیز آن را با والدین خود در میان بگذارد، علاوه براین او باید مهارت های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.