چرا خواندن اخبار بد آرام بخش است؟ - مجله سفر به کانادا

از همان ابتدای آغاز کرونا، امیلی برنستین 29 ساله بی وقفه خبر ها را دنبال می کرد. برنستین که یک طنزنویس ساکن لس آنجلس است، احتیاج دارد که همواره توییتر و وبسایت های خبری را در جستجوی محتوا برای کارش بخواند. اما تنها کارش نیست که او را وادار به خواندن خبر می نماید: وسواس خبربدخوانی (دوم اسکرولینگ) و پیگیری اخبار منفی است که باعث می گردد که او بی وقفه سرخط خبر ها را جستجو کند.

برنستین می گوید: به خودم آمدم و دیدم شب در رختخواب در حال خواندن وبسایت های خبری هستم با اینکه می دانستم این کار سالمی نیست ... پس چرا این کار را می کنم؟

این سوالی است که بسیاری از دنبال نماینده های خبر های بد از خودشان می پرسند. دلایل متعددی وجود دارد که چرا میل به خبر خواندن اینقدر شدید است: حس امنیت از دانستن، به خصوص در طول دوران سخت؛ نوع طراحی وبسایت های شبکه های اجتماعی که پیوسته به روز می گردد و بلندترین صدا ها را بالا می آورد؛ و مسلما جنبه شیفتگی انسان. برنستین می گوید: مثل آنست که وقتی یک تصادف ماشین می بینید، نمی توانید سرتان را برگردانید و نگاه نکنید.

علاوه بر دانش شهودی که خواندن اخبار بد به ما احساس بد می دهد، پژوهش هایی که در طول همه گیری کووید-19 صورت گرفته نیز این موضوع را تایید می نماید.

این پژوهش ها نشان داده است که هم اضطراب و هم افسردگی به خواندن اخبار مرتبط با کووید-19 و افزایش مدت استفاده از تلفن های هوشمند مرتبط است. پس چرا به خواندن بی سرانجام اخبار بد ادامه می دهیم و چرا این کار به طرز عجیبی آرامش بخش است؟

امیلی برنستین، طنزنویس ساکن لس آنجلس می گوید: به خودم آمدم و دیدم شب در رختخواب در حال خواندن وبسایت های خبری هستم، با اینکه می دانستم این کار سالمی نیست ... پس چرا این کار را می کنم؟

خیلی از ما بخش زیادی از سال 2020 را در جستجوی اخبار بد سپری کردیم، تا جایی که واژه نامه آکسفورد خبربدخوانی (doomscrolling) را واژه سال نامید.

اما خبربدخوانی واقعا یک رفتار انسانی تازه نیست. با اینکه به نظر می رسد این اصطلاح در ابتدای سال 2020 و با آغاز مقررات شهربندان به دنبال شیوع ویروس کووید-19 وارد واژگان عمومی شده است، اما در خصوص خواندن اخبار مردم از مدت ها قبل به آن شرایط ذهنی رسیده بودند که برنستین آن را به ناتوانی از نگاه نکردن به صحنه تصادف ماشین تشبیه نموده است.

دین مک کی، استاد روانشناسی دانشگاه فوردام در نیویورک که متخصص رفتار های وسواس گونه و اختلالات اضطرابی است، می گوید: سال ها پیشتر از آنلاین شدن برای خواندن اخبار، مردم اخبار ساعت 11 شب را نگاه می کردند که ترسناک بود.

با این حال، آن وحشت وقتی از خانه راحت بینندگان مشاهده می شد، اثری آرام نماینده داشت. مک کی رویکرد مردم را اینگونه توصیف می نماید که اذعان می نمایند اوضاع وحشتناک است، اما من آسوده هستم، پس می توانم امشب خوب بخوابم با علم به اینکه می توانم در خصوص شرایط زندگی خودم احساس خوبی داشته باشم.

از نظر مک کی، خبربدخوانی در اینترنت می تواند معادل مدرن این رفتار باشد، اما بر خلاف اخبار 11 شب در ساعت معینی تمام نمی گردد. در ماه های اول همه گیری کرونا که همه چیز به طور غیرعادی نامطمئن و حتی ترسناک بود، عجیب نبود که افرادی مانند برنستین در طول شب هم در تلفن هوشمند خود در جستجوی اخبار بد باشند.

آن ها به اطلاعات احتیاج داشتند - اول به این دلیل که اطلاعات زیادی درباره ویروس در دسترس نبود، و بعدتر به این دلیل که در میان خبر های بی سرانجام درباره کرونا غرق شدند.

همانطور که پاملا راتلج، مدیر مرکز تحقیقات روانشناسی رسانه در کالیفرنیا، می گوید خبربدخوانی واقعا این احتیاج وسواس گونه را توصیف می نماید که در هنگام ترس به دنبال یافتن پاسخ هستیم. راتلج می گوید که ما از لحاظ زیستی به این کار تمایل داریم.

او اضافه می نماید که متاسفانه، روزنامه نگاری تا اندازه ای با این تمایل بازی می نماید. تیتر ها و خبر های تحریک آمیز مخاطب را جذب می نماید، چرا که ترس و اضطرار را فرامی خواند. همانطور که برنستین می گوید: این حس وجود دارد که اگر من آخرین خبر ها را بدانم، بهتر می توانم از خود و خانواده ام محافظت کنم.

این توجیه معقول به نظر می رسد،، اما بیشتر مردم خیلی بیشتر از حد کسب اطلاعات باارزش به دنبال اخبار می گردند.

برای مثال برنستین معمولا با خواندن خبر ها آغاز می نماید، اما مرتبا کارش به خواندن بخش نظر ها در زیر خبر ها می کشد. او می گوید: می دانم که در این بخش صرفا مشتی بیمار روانی به یکدیگر توهین می نمایند. واقعا نمی دانم که چرا این کار را می کنم. او به نوعی در منفی نگری فرو می رود.

مک کی برای این رفتار توضیحی تکاملی دارد. تمام شرایط های عاطفی انسانی به این دلیل ظهور یافته اند که به سازگاری با محیط یاری نموده اند؛ بنابراین تمایل به احساس یک شرایط عاطفی معین، مانند خشم یا ناامیدی، به وسیله خواندن خبر ها یا نظر ها ممکن است روشی برای تمرین سازوکار های دفاعی تکامل یافته باشد که برای مدیریت رخداد های منفی زندگی به دست آورده ایم. برای مثال، ترس ما را در شرایط هشدار بالا قرار می دهد که برای موقعیت های خطرناک سودمند است.

یک نظرسنجی در آلمان که در اواخر مارس و اوایل آوریل 2020 صورت گرفته نشان داده است که رابطه ای بین تواتر، مدت زمان و تنوع قرار دریافت در معرض رسانه با زیاد شدن نشانه های افسردگی و اضطراب وجود دارد. همچنین پژوهشگران کالج دارتموث در هانوفر آلمان همزمان با زیاد شدن نگرانی در خصوص کووید-19 در مارس 2020 دریافته اند که اضطراب و افسردگی در میان دانشجویان با ازدیاد استفاده از تلفن هوشمند رابطه دارد.

ربکا لینتون 28 ساله که در یک کارگاه فراوری پیش نمونه کفش در دنور کلرادو کار می نماید، می گوید که خبربدخوانی بی سرانجام در زمان همه گیری کرونا برای او کوشش برای فهمیدن این بوده است که بعدتر چه اتفاقی خواهد افتاد.

بعد از اینکه خانه نشینی و فرصت انجام انواع هنر های دستی در روز های اولیه شهربندان، تازگی خود را از دست داد، لینتون می گوید که به خواندن تمام منابع خبری ممکن درباره کووید، قرنطینه و آینده روی آورد.

او اغلب به خودش می آید که چاه خبربدخوانی بی سرانجام فرو رفته چرا که می خواسته جواب سوال معینی را پیدا کند، اما به خواندن زوایای مختلف همان خبر منتهی شده است. این فرایند همچنین برای او سوال های کاملا تازه ای ایجاد می نماید که یافتن پاسخ آن ها خبربدخوانی را طولانی تر می نماید و یک فید خبری بی سرانجام از اخبار بد می سازد.

جید وو، روانشناس، می گوید که این رفتار خیلی شبیه اختلال اضطراب فراگیر است. به گفته وو اضطراب فراگیر در اصل مانند یک فید توییتری از نگرانی ها در مغز شماست. از آنجا که اضطراب فراگیر با مشکلاتی مانند تنش های عضلانی، خستگی و افسردگی همراه است، جید وو می گوید که می تواند تصور کند آثار مشابه برای افردی که عادت خبربدخوانی بی سرانجام دارند نیز پیش بیاید.

او می گوید: اگر هر روز بدوید، روی ماهیچه های شما اثر می گذارد. اگر هر روز خبر بد بخوانید، این بر روی مغز و روان شما تاثیر خواهد گذاشت.

اگر خبربدخوانی بی سرانجام اعتیادآور است، و احتمالا بهترین چیز برای سلامت روانی ما نیست، چطور می توانیم این رفتار را متوقف کنیم؟

پاملا راتلج تاکید می نماید که مطلعی ما به عادت های خبربدخوانی بهترین راه برای ترک این رفتار است. برای مثال در خصوص افرادی که رژیم می گیرند ثبت غذا هایی که می خورند بهترین پیش بینی نماینده موفقیت در کاهش وزن است، چرا که آن ها را به عادت های فعلی شان مطلع می نماید.

روش مشابه می تواند در خصوص خبربدخوانی نیز موثر باشد. راتلج می گوید زمانی را که صرف خبربدخوانی می کنید ثبت کنید تا تمایل منفی را شناسایی کنید و بعد برای تغییر آن گام بردارید.

راتلج پیشنهاد می نماید برای هشیار ماندن در خصوص مدت زمانی که با تلفن هوشمند خود صرف می کنید، زمان سنج تنظیم کنید و زمانی را برای کنار گذاشتن تلفن در شب مقرر کنید. یا اینکه از شریک زندگی یا دوست خود بخواهید که به شما یادآوری کند تا تلفن خود را خاموش کنید.

این پیشنهاد آخر به کار لینتون آمد. شریک زندگی او نیز خودش در طول سال قبل به خبربدخوانی بی سرانجام عادت داشت؛ بنابراین آن ها از کوشش یکدیگر برای توقف این رفتار به طور فعال حمایت کردند. برنستین هم می گوید: مفیدترین روشی که یافتم ایجاد فاصله فیزیکی است. از اینترنت خارج می شوم، به پیاده روی می روم و می فهمم که در دنیای واقعی آن بیرون همه آدم ها ترول نیستند.

ربکا لینتون کوشش نموده تا فید شبکه های اجتماعی خود را طوری تنظیم کند که مطمئن باشد بیشتر از گذشته خبر های خوب را می بیند - این نوعی پادزهر برای خبربدخوانی بی سرانجام است

مک کی می گوید گزارشی دیده بود مبنی بر اینکه ما به تاریک ترین روز های همه گیری جهانی وارد می شویم. او می گوید: اما درست در کنار آن خبری بود در خصوص تعداد واکسن هایی که تا به حال تزریق شده است؛ و یکباره تصویر شما از اوضاع کمتر تیره و تار است.

یک روز دنبال کردن خبر های مثبت لزوما نمی تواند عادت ماه ها خبربدخوانی و آثار منفی آن بر سلامت روانی ما را پاک یا خنثی کند. با این حال، فهمیدن اینکه دنبال کردن خبر های خوب می تواند برای ما شادی بیاورد به ما یاری می نماید که مطلع باشیم رفتار آنلاین ما چگونه بر شرایط عاطفی مان تاثیر دارد؛ چیزی که راتلج می گوید کلید تغییر رفتار ماست.

منبع: فرادید