یادداشت آشفته گی؛ فیلمی که بیننده اش را آشفته می نماید - مجله سفر به کانادا

شاید معدود نکات مثبتی که می توان به آنها اشاره نمود: قاب بندی عجیب و کمی کج دوربین محمد سلامی و موسیقی گوش نواز کارن همایونفر باشد و البته طراحی صحنه و لباسِ مناسب و فضاسازی خوبی که به درست از کار درآمدن اتمسفر جنایی و تیره فیلم یاری می نماید.

بازی ها خام و ناپخته، گره گشایی داستان پیشِ پا افتاده و تا حدودی برای من مضحک است. بیننده هیچ حس همذات پنداری با هیچ یک از شخصیت های داستان پیدا ننموده، به همین علت هم سرنوشت شخصیت اصلی نیز فاقد اهمیت می گردد. گویا کارگردان بعد از تجربه متفاوت و تا حدودی پیروز خفه گی، دوباره خودش را تکرار نموده با این تفاوت که این بار تصاویر رنگی و کمی کج هستند، چرا؟ چون قرار است ما با این پیشینه ذهنی وارد داستان شویم که شخصیت اصلی داستان در آشفتگی به سر می برد. گویا کارگردان نمی داند که باید این آشفتگی با ایجاد دغدغه برای تماشاگر ایجاد گردد و ما باید این تاثیر را از شخصیت اصلی داستان بگیریم نه اِفه های خودنمایانه و تا حدودی بی ربط فرمی به داستان.

در نهایت باید به این موضوع اشاره کنم که فیلم هیچ زمان و مکان مشخصی را به تماشاگر معرفی نمی نماید و در سیالیتی بی انتها به سر می برد، آن قدر که بیننده انگار همچنان با خانم مشرقی، شخصیت ثابت همه فیلم های جیرانی، روبه روست و گاهی خودش را در میان انبوهی از شخصیت های فیلم های قبلی و مشابه جیرانی گم می نماید.

در انتها آشفتگی فیلم به بیننده سرایت نموده و باعث می گردد در ورودی سینما، در میان ازدحامِ جمعیتی که در حالِ گپ و گفت سینمایی و خرید بلیط در سرمای زمستان هستند، پناه به چای ببرد و این چنین بر این سردرد سینمایی غلبه کند.