کشف یک گونه نو از هیولاهای باستانی 250 میلیون ساله ، همکاری دانشمندان و بومیان منطقه - مجله سفر به کانادا

به گزارش خبرنگاران و به نقل از نیو اطلس، غرب ایالات متحده، از تگزاس تا مونتانا، همواره مکان خوبی برای حفاری و کشف فسیل هایی بوده است که نماینده زیست بوم های باستانی زمین هستند.

نمونه های فسیلی نو از سازند پوپو آگی، یک سازند زمین شناسی که شامل کوه های بیگورن جنوبی وایومینگ و بخشی از کوه های راکی شمالی است، جمع آوری شد. این سازند در اواخر دوره تریاس، 237 تا 227 میلیون سال پیش نهشته شده است. اخیرا در این محل طی تحقیقات دانشمندان دانشگاه ویسکانسین، فسیلی از یک رینکوسور کشف و به زبان مردمان بودمی منطقه نامگذاری شد.

دیوید لاولیس، نویسنده مسئول این مطالعه، گفت: این مکان، جای هیجان انگیزی برای انجام کار میدانی است، زیرا این سازند زمین شناسی حدود یک قرن است که درست مورد مطالعه قرار نگرفته است.

به ندرت شاهد همکاری بین دانشمندان و جوامع محلی بومیان هستیم. در این تحقیق، دانشمندان و دانشجویان دانشگاه ویسکانسین-مدیسون روابط خود را با نمایندگان قبیله ای شوشون شرقی و آراپهوی شمالی و مدارس فورت واشاکی در منطقه حفاظت شده سرخپوستان رودخانه بادی در وایومینگ ایجاد نموده اند، توسعه دادند. محققان می گویند اطمینان از اینکه مردم بومی در فرآیند کشف و طبقه بندی فسیل ها درگیر باشند، مزایای زیادی دارد.

یک خزنده گیاهخوار به طول 0.9 متر، چمباتمه زده با دهان منقارمانند در سرزمین های آراپاهوی شمالی کشف شد و همین هم باعث شد که از زبان بومیان برای نامگذاری آن استفاده گردد. به این ترتیب، این موجود، یک رینکوسور، Beesiiwo cooowuse نام گرفت که به معنای مارمولک بزرگ از منطقه آلکووا، منطقه ای در مرکز وایومینگ است.

بیشتر بخوانید:

• گودال حیرت انگیز آبی و رازهایی که درباره حیات فرازمینی فاش می نماید | موجودات عجیب و مرموز در آب عمیق

رینکوسورها با تمساح ها و پرندگان مدرن مرتبط هستند و بین 250 تا 227 میلیون سال پیش در زمین زندگی می کردند. به خاطر آرایه های دندانی بشقاب مانند منحصر به فرد خود که برای خرد کردن و برش گیاهان استفاده می شد، مشهورند.

لاولیس می گوید علت اصلی اهمیت این موضوع این است که در آن فاصله زمانی، اولین دایناسورها تکامل یافتند. این بدان معناست که این سنگ ها در وایومینگ پتانسیل حفظ بخشی از فسیل هایی را دارند که در جای دیگری در امریکای شمالی حفظ نمی شوند و همین امر آن را تبدیل به پنجره ای منحصر به فرد برای درک تکامل دایناسورها می نماید.