از تصرف بدون درگیری سفارت ایتالیا در 22 بهمن 57 تا رسالت جوانان انقلابی - مجله سفر به کانادا

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید.

به گزارش خبرنگاران از قم، همزمان با دهه فجر که دلاورمردان ایرانی کشور را برای پیروزی انقلاب اسلامی آماده می کردند افرادی هم در آن سوی مرزهای جغرافیایی برای تثبیت انقلاب تلاش و تلاش می کردند.

محمدحسن قدیری ابیانه و دوستانش از جمله چهره های انقلابی هستند که در 22 بهمن با حضور در سفارت ایران در ایتالیا عکس امام خمینی(ره) را بر پارچه ای نقاشی و بر دیوار سفارت نصب کردند. گفت و گوی خبرنگاران با قدیری ابیانه را در ادامه می خوانیم.

در سال 1351 زمانی که هجده ساله بودم برای تحصیل در رشته معماری راهی ایتالیا شدم و در شهر فلورانس اقامت کردم، در سال 1353 نیز نخستین انجمن اسلامی دانشجویان ایرانی وابسته به انجمن اسلامی دانشجویان اروپا و آمریکا را در فلورانس تأسیس کردم که این انجمن اسلامی بزرگ ترین تشکل دانشجویی آن موقع بود.

در آن سال ها مبارزات ما مخفیانه بود و پس از مدتی مبارزات آشکار شد و تا 5 سال قبل از انقلاب امکان مراجعه به ایران را نداشتم، زمانی که انجمن اسلامی را در فلورانس تأسیس کردم، تصمیم گرفتم به سایر شهر ها برای تبلیغ بروم اما امکان هزینه اقتصادی برای تبلیغ را نداشتم، با وجود آن شرایط تصمیم گرفتم روزانه دو ساعت کار کنم تا هزینه های انجمن و تبلیغات را تأمین کنم.

من در آن شرایط مجبور بودم برنامه مسافرتم را به گونه ای تنظیم کنم که شب ها در سفر باشم تا بتوانم در قطار استراحت کنم و اگر زمانی سه یا چهار صبح به مقصد می رسیدم در سالن انتظار ایستگاه قطار استراحت می کردم.

من به تنهایی در 8 شهر کتاب فروشی هایی را شناسایی کردم و کتاب های اسلامی را که از اتحادیه اروپا برای ما می رسید برای فروش عرضه می کردیم و آن کتاب فروشی ها را نیز برای ایران تبلیغ می کردیم. پس از آن در شهرهای ایتالیا نیز تبلیغات دین اسلام را انجام می دادیم، یکی از مهم ترین کارهایی که انجام دادیم تظاهرات در واتیکان بود.

در آن شرایط من نمی توانستم به ایران برگردم زیرا دستگیر می شدم و در ایتالیا هم افراد با سابقه دینی و سیاسی نداشتیم و باسابقه ترین فرد در آنجا من بودم که من هم جوان و کم و سن و سال بودم. در آن شرایط تصمیم گرفتم تابستان ها را به شهرهایی سفر کنم که فعالان فرهنگی در آن حضور داشتند و یک سال به انگلستان و یک سال به فرانسه رفتم، البته از سال 1353 تا پیروزی انقلاب نیز در تمام نشست فرهنگی و تشکیلاتی اتحادیه انجمن های اسلامی در آلمان شرکت کردم.

قدیری ابیانه از افرادی بوده است که برای دیدار امام خمینی(ره) در نوفل لوشاتو حاضر شده بود، او با یادآوری این خاطرات ادامه داد: برای حضور در جلسه تشکیلاتی انجمن های اسلامی در آلمان حاضر شده بودم که در آنجا متوجه شدم امام خمینی(ره) به پاریس تشریف آورده اند و در آن شرایط جلسه لغو شد و همه درصدد رسیدن به فرانسه بودند؛ من برای سفر اضطراری راهی ایتالیا شدم اما در آن موقع که امام خمینی(ره) در نوفل لوشاتو بودند در دو زمان متفاوت راهی نوفل لوشاتو شدم و با امام راحل دیدار کردم و این بهترین خاطره زندگی من است.

در آن دوران احساس کردم بهترین راه بازگشت من به ایتالیا و سامان دهی مبارزات است هرچند دوست داشتم در نوفل لوشاتو و کنار امام راحل باشم اما احساس کردم بازگشت به ایتالیا مهم ترین تکلیف من است. در آن موقع به جای فلورانس به رم که پایتخت سیاسی بود، رفتم تا فعالیت ها در آن نقطه متمرکز گردد و شبانه روز نیز تلاش و تلاش کردم.

قدیری ابیانه با یادآوری خاطرات بهمن 57 گفت: در 12 بهمن که امام خمینی(ره) به ایران عزیمت کردند یقین داشتم که هرچند شاه در ایران نیست اما ساواک و 60هزار مستشار نظامی هنوز در ایران حاضر هستند و این شرایط برای امام خمینی(ره) و انقلاب خطرناک بود در آن شرایط معتقد بودم باید هرکاری را که در توانم هست انجام دهم و ذره ای در جهت پیشرفت اهدافم کوتاهی نکنم.

فکر می کردم اگر لحظه ای کوتاهی می کردم و برای امام خمینی(ره) اتفاقی می افتاد هرگز خودم را در طول عمرم نمی بخشم بنابراین همواره در این فکر بودم که تکلیف من در آن شرایط چه بود تا اینکه در 16 بهمن فرارسید و امام راحل مهندس بازرگان را منصوب کردند. وقتی این خبر را شنیدم در آن لحظه فکر می کردم که وظیفه من چه بود؟

رفتم سفارت و در زدم و دربان ایتالیایی سفارت آمد و پرسید: چه کار داری؟ من در آن لحظه جواب دادم که می خواهم با سفیر ملاقات کنم. دربان ایتالیایی دوباره پرسید: شما وقت ملاقات دارید، که جواب دادم نه، وقت ملاقات ندارم.

کاملاً تعیین بود که دربان سفارت دچار تردید شده: شما چه کسی هستید و با سفیر چه کاری دارید؟ که پاسخ دادم من قدیری، نماینده دولت موقت انقلاب اسلامی ایران هستم و آمده ام سفارت را تحویل بگیرم.

دربان سفارت که برای انتقال پیام رفته بود، پس از چند دقیقه بازگشت و گفت آقای سفیر نیست. گفتم: به نفر دوم سفارت بگو بیاید، رفت و پس از چند دقیه برگشت، گفت نفر دوم نیست. گفتم: نفر سوم سفارت و یا هر کسی را که هست بگو بیاید، دربان گفت: آقا، هیچ کسی نیست، این در حالی بود که من ایمان داشتم همه در آن لحظه در سفارت هستند. من در آن روز در اصل یک عملیات روانی انجام دادم.

قدیری ابیانه اضافه کرد: گفتم: بسیار خوب، پس پیام من را به آنها برسان و بگو قدیری گفت برای دریافت سفارت می آیم، پس سفارت را برای تحویل دادن آماده نمایند و رفتم. اما آن سوی خیابان ماشین پلیس جلوی من توقف کرد و گفت: شما رفته بودی سفارت؟ گفتم: بله. پرسید: چه کار داشتی در سفارت و چه کسی هستی؟

گفتم: من قدیری، نماینده دولت موقت جمهوری اسلامی هستم، برای تحویل دریافت سفارت آمده ام. کارت شناسایی ام را خواستند و کارت را به آنها نشان دادم. نیم ساعتی معطلم کردند، اگرچه در آن لحظه هم بیکار نبودم و شاه و موسولینی را برای آنها مقایسه کردم. آنها دیدند من هیچ خلافی ندارم و اقامتم در آن کشور قانونی است ، رهایم کردند؛ من بعد ها فهمیدم که پس از رفتن من به سفارت، سفیر رفته است و دیگر هم در آنجا پیدایش نشد، حتی فردای همان روز نیز دو نفر از مأموران رمز سفارت که تحت تأثیر حرف های من قرار گرفته بودند برای پیوستن به انقلاب داوطلب شدند.

ماجرای تلاش ما برای تحقق و حمایت از انقلاب در ایتالیا ادامه داشت تا اینکه در 22 بهمن از قبل قرار بود جلسه ای برگزار کنیم و در آن جلسه فراخوان بدهیم تا افرادی متحد برای دریافت سفارت جمع شوند.

دوباره به سفارت برگشتم، با این تفاوت که غروب و بود و نم نم باران فضا را ملایم نموده بود، هوا رو به تاریکی بود، در زدم سرایدار ایرانی سفارت آمد گفت: چه کسی هستی و با چه کسی کار داری؟ گفتم: من رئیس جدید نمایندگی و نماینده دولت موقت جمهوری اسلامی هستم، در را باز کن. گفت: آقا، من کاره ای نیستم و اجازه ندارم در را باز کنم. گفتم: من رئیس جدید تو هستم، در را باز کن. باز هم قبول نکرد؛ گفتم: تو خبر رادیو را شنیدی؟ گفت: بله. گفتم: در را باز کن، آن رژیم تمام شد و من رئیس جدید هستم و اگر به حرف من گوش نکنی اخراج می شوی.

دربان مسیحی بود و با خانواده اش در سفارت زندگی می کرد. در را باز کرد و سفارت بدون درگیری و خسارت تصرف شد و این کار سبب شد بقیه سفارتخانه ها نیز در فائو، واتیکان و سرکنسولگری نیز تصرف گردد. همان شبی که سفارت تصرف شد عکس امام خمینی(ره) روی یک پارچه نقاشی و از دیوار سفارت آویزان شد. ظهر 23 بهمن نیز نخستین کنفرانس مطبوعاتی را برگزار کردیم، همه کارکنان شرکت های دولتی ایرانی و بانک ها هم حاضر شدند، بیانیه ای در حمایت از انقلاب اسلامی نوشته شد و به امضا رسید.

گفت و گو از زهرا رئیسی

آ